Μια γλυκιά ιδέα για το τι πρόκειται να συναντήσετε στο ΒΙΒΛΙΟ..
Κοινωνια επ αγρυπνησιν.. Κεφάλαιο 1.
Στα χρόνια αυτά τα δύσκολα και τα κακοτράχαλα μονοπάτια που διαβαίνει ο καθένας μας ,δε φαντάζει καθόλου εύκολο το να συνειδητοποίησουμε ,το κοινό καλό.
Αναφερόμενη σ αυτό ,εστιάζω τις απόψεις μου στον τρόπο συμβίωσης ,στις σχέσεις των ανθρώπων,που έγιναν ρηχές κενές,άδειες από συναισθημα θέληση,όπως και αντοχή καρτερία ,υπομονή και επιμονή.
Οπου και να κοιτάξουμε.αντικρύζουμε πονεμένα θλιμμένα ματακια που περιμένουν καρτερικά ένα στοργικό χάδι ,μια ζεστή ματιά ,αλλά τίποτα ,,παντού κυριαρχεί το Εγώ μας..το λεγόμενο , ΥΠΕΡΕΓΩ.
Αυτό είναι που στερεί πολλές χαρές από τη ζωή μας , καθώς και την ελπίδα ,που κάποτε ζούσε και αναπαραγόταν από τις προσπάθειες που καταβάλλαμε για να παλέψουμε και να αντέξουμε τα ζόρια ,τα προβλήματα ,όλοι μαζί.
Πολλές φορές αναφέρομαι στο όλοι μαζί και θαρρώ ,ότι είναι τόσο απόμακρο και συνάμα τόσο ξένο.
Θυμάμαι και από τα παιδικά μου χρόνια η λέξη σ αγαπώ , ο γάμος ,το αντρόγυνο ,τα παιδιά,η οικογένεια ,η πατρίδα , η θρησκεία ,αποτελούσαν θεμέλιους λίθους για την οικοδόμηση της ζωής της ευτυχίας της οικογένειας,της ζεστασιάς ,της γαλήνης ,που απόπνεε ο εσωτερικός μας εξισορροπημένος κόσμος.
Θέλω ,νοσταλγώ αφάνταστα εκείνα τα ήρεμα χρόνια ,που δεν απειλούμασταν ούτε από κλέφτες , από παρανομίες ,που εύκολα κάποιος υποκύπτει ,όταν δεν έχει να πληρώσει να ταίσει τα παιδιά του ή ακόμα και να μπορέσει να καλύπτει τις ανάγκες διαβίωσης του.
Τότε όλοι σκέφτονται την εύκολη λύση..ληστείες κλοπές εκβιασμούς ,ακόμα και βιασμούς ψυχών τε και σωμάτων.
Αυτά όλα εξελίσσονται τόσο γοργά και ραγδαία ,που ακόμα και τα γεγονότα προλαμβάνουν των αναζητήσεών μας.
Τείνουμε να καταντήσουμε χώρα των γερόντων,όπως λένε πολλοί που έχουν ασχοληθεί με το ζήτημα το Δημογραφικό.
Ομως κανένας δε βλέπω να ασχολείται σοβαρά και όπωςτου αναλογεί του θέματος.
Ας έχουν τουλάχιστον επίγνωση το τι λένε και πρεσβεύουν
Τα παιδιά θέλουν και απαιτούν ,το πιο σωστό και σοβαρό που ενδείκνυται από εμάς που τα φέρνουμε σ αυτόν τον Κόσμο.την αξιοπρεπή διαβίωσή τους ,τον απαραίτητο και υποχρεωτικό τρόπο εκμάθησης γραμμάτων ,καθώς και έναν τρόπο,οποιασδήποτε επιλογής τους,όσο αφορά τις βαθμίδες εκπαιδεύσεώς τους,ακόμα και σε πρακτική εξάσκηση.
Σα γονείς θέλουμε και διαρηγνύουμε τα ιμάτιά μας ,γιατί έτσι όπως πάει η όλη η κατάσταση ,γινόμαστε έρμαια των ασυνείδητων και ανυπολόγιστων τροπών συμπεριφοράς,αλλότριες σε εμάς.
Οσο κι αν πιέσω το μυαλό μου,δε θα βρεθούν στιγμές που φοβόμουν να επιστρέψω μόνη μου στο σπίτι ,από το σχολείο,γιατί θα παραφύλαγε ένας ψυχικά άρρωστος να το πω κομψά,έξω από αυτό ,είτε να παρενοχλήσει κάποια αγοράκια ή και κοριτσάκια. Βλέπετε,πλέον έχει επέλθει ισότητα όσο αφορά την επιλογή ακόμα και του φύλου,ανεξαρτήτου ηλικίας .ομοφυλοφιλοι και περιορισμού σχετικά ακόμα και με την οικογένεια.
Στην προσπάθειά μου να κατευνάσω τα πνεύματα καμιά φορά σε συζητήσεις που αφορά ,τη νέα μόδα που έχει επιφέρει Κυβερνητική Διάταξη,για το Σύμφωνο Κοινωνικής Συμβίωσης ,δεν αντιτίθεμαι και αντιτάσσομαι .
Το μόνο που με τσιγκλάει ,είναι αυτό το κλίμα αποδοχής παντελώςαισθητού προβληματισμού,όσο αφορά την ομαλοποίηση στα μάτια των παιδιών των ενηλίκων καθώς και των μεγαλυτέρων ηλικιών.
Το φάσμα ,η φάση που θα περάσει κάποιος ώστε να ερευνήσει τον εαυτό του και να ταυτιστεί ή μη με τα αποδεκτά ή πάλι μη αποδεκτά πρότυπα της Κοινωνίας μας,πιστέψτε με δε με αφορά και πολύ ,μη σας πω ,μ αφήνει παγερά αδιάφορη.
Αυτό που δε θα συγχωρήσω,είναι ο τυφλός καθωσπρεπισμός πίσω από μια βιτρίνα ,όπου διαπράττονται εγκλήματα ψυχής
Γιατί δεν είναι λίγοι που ενώ νοιώθουν ξένοι μέσα στο σώμα τους,καλούνται να το υπηρετήσουν ,για να μην αθετήσουν το λόγο τους στο Κοινωνικό Έκτρωμα που επιβάλλει το ψέμα την απατηλή ψευδαίσθηση του είναι μας.
Αναμνήσεις πηγαινοέρχονται και σα γαιτανάκι στριφογυρίζουν στο μυαλό μου αδιάψευστοι μάρτυρες των ωραίων αθώων παιδικών μου χρόνων.
Τι να πρωτοσκεφτώ τι να πρωτοπω?
Ακόμα και τώρα που σας διηγούμαι όλα αυτά ,περνούν σα σκηνή από ταινία.
Χρώματα πολύχρωμα ,λογιών λογιών λουλούδια και οσμές από μαθητικά χρόνια ,έρχονται και κάθονται στη μνήμη μου,αργά νωχελικά ,λες και θέλουν να αφήσουν το αποτύπωμά τους για πάντα.
Εικόνες από σπίτια όμορφα περιποιημένα ,πολλές φορές όταν πλησιάζαν και οι γιορτές φρεσκοβαμμένα ,οι αυλές περιποιημένες ,ασβεστωμένες ,δηλώνοντας την καθαριότητα της νοικοκυράς καθώς και την καθαρή τους ψυχή.
Κοινωνια επ αγρυπνησιν.. Κεφάλαιο 1.
Στα χρόνια αυτά τα δύσκολα και τα κακοτράχαλα μονοπάτια που διαβαίνει ο καθένας μας ,δε φαντάζει καθόλου εύκολο το να συνειδητοποίησουμε ,το κοινό καλό.
Αναφερόμενη σ αυτό ,εστιάζω τις απόψεις μου στον τρόπο συμβίωσης ,στις σχέσεις των ανθρώπων,που έγιναν ρηχές κενές,άδειες από συναισθημα θέληση,όπως και αντοχή καρτερία ,υπομονή και επιμονή.
Οπου και να κοιτάξουμε.αντικρύζουμε πονεμένα θλιμμένα ματακια που περιμένουν καρτερικά ένα στοργικό χάδι ,μια ζεστή ματιά ,αλλά τίποτα ,,παντού κυριαρχεί το Εγώ μας..το λεγόμενο , ΥΠΕΡΕΓΩ.
Αυτό είναι που στερεί πολλές χαρές από τη ζωή μας , καθώς και την ελπίδα ,που κάποτε ζούσε και αναπαραγόταν από τις προσπάθειες που καταβάλλαμε για να παλέψουμε και να αντέξουμε τα ζόρια ,τα προβλήματα ,όλοι μαζί.
Πολλές φορές αναφέρομαι στο όλοι μαζί και θαρρώ ,ότι είναι τόσο απόμακρο και συνάμα τόσο ξένο.
Θυμάμαι και από τα παιδικά μου χρόνια η λέξη σ αγαπώ , ο γάμος ,το αντρόγυνο ,τα παιδιά,η οικογένεια ,η πατρίδα , η θρησκεία ,αποτελούσαν θεμέλιους λίθους για την οικοδόμηση της ζωής της ευτυχίας της οικογένειας,της ζεστασιάς ,της γαλήνης ,που απόπνεε ο εσωτερικός μας εξισορροπημένος κόσμος.
Θέλω ,νοσταλγώ αφάνταστα εκείνα τα ήρεμα χρόνια ,που δεν απειλούμασταν ούτε από κλέφτες , από παρανομίες ,που εύκολα κάποιος υποκύπτει ,όταν δεν έχει να πληρώσει να ταίσει τα παιδιά του ή ακόμα και να μπορέσει να καλύπτει τις ανάγκες διαβίωσης του.
Τότε όλοι σκέφτονται την εύκολη λύση..ληστείες κλοπές εκβιασμούς ,ακόμα και βιασμούς ψυχών τε και σωμάτων.
Αυτά όλα εξελίσσονται τόσο γοργά και ραγδαία ,που ακόμα και τα γεγονότα προλαμβάνουν των αναζητήσεών μας.
Τείνουμε να καταντήσουμε χώρα των γερόντων,όπως λένε πολλοί που έχουν ασχοληθεί με το ζήτημα το Δημογραφικό.
Ομως κανένας δε βλέπω να ασχολείται σοβαρά και όπωςτου αναλογεί του θέματος.
Ας έχουν τουλάχιστον επίγνωση το τι λένε και πρεσβεύουν
Τα παιδιά θέλουν και απαιτούν ,το πιο σωστό και σοβαρό που ενδείκνυται από εμάς που τα φέρνουμε σ αυτόν τον Κόσμο.την αξιοπρεπή διαβίωσή τους ,τον απαραίτητο και υποχρεωτικό τρόπο εκμάθησης γραμμάτων ,καθώς και έναν τρόπο,οποιασδήποτε επιλογής τους,όσο αφορά τις βαθμίδες εκπαιδεύσεώς τους,ακόμα και σε πρακτική εξάσκηση.
Σα γονείς θέλουμε και διαρηγνύουμε τα ιμάτιά μας ,γιατί έτσι όπως πάει η όλη η κατάσταση ,γινόμαστε έρμαια των ασυνείδητων και ανυπολόγιστων τροπών συμπεριφοράς,αλλότριες σε εμάς.
Οσο κι αν πιέσω το μυαλό μου,δε θα βρεθούν στιγμές που φοβόμουν να επιστρέψω μόνη μου στο σπίτι ,από το σχολείο,γιατί θα παραφύλαγε ένας ψυχικά άρρωστος να το πω κομψά,έξω από αυτό ,είτε να παρενοχλήσει κάποια αγοράκια ή και κοριτσάκια. Βλέπετε,πλέον έχει επέλθει ισότητα όσο αφορά την επιλογή ακόμα και του φύλου,ανεξαρτήτου ηλικίας .ομοφυλοφιλοι και περιορισμού σχετικά ακόμα και με την οικογένεια.
Στην προσπάθειά μου να κατευνάσω τα πνεύματα καμιά φορά σε συζητήσεις που αφορά ,τη νέα μόδα που έχει επιφέρει Κυβερνητική Διάταξη,για το Σύμφωνο Κοινωνικής Συμβίωσης ,δεν αντιτίθεμαι και αντιτάσσομαι .
Το μόνο που με τσιγκλάει ,είναι αυτό το κλίμα αποδοχής παντελώςαισθητού προβληματισμού,όσο αφορά την ομαλοποίηση στα μάτια των παιδιών των ενηλίκων καθώς και των μεγαλυτέρων ηλικιών.
Το φάσμα ,η φάση που θα περάσει κάποιος ώστε να ερευνήσει τον εαυτό του και να ταυτιστεί ή μη με τα αποδεκτά ή πάλι μη αποδεκτά πρότυπα της Κοινωνίας μας,πιστέψτε με δε με αφορά και πολύ ,μη σας πω ,μ αφήνει παγερά αδιάφορη.
Αυτό που δε θα συγχωρήσω,είναι ο τυφλός καθωσπρεπισμός πίσω από μια βιτρίνα ,όπου διαπράττονται εγκλήματα ψυχής
Γιατί δεν είναι λίγοι που ενώ νοιώθουν ξένοι μέσα στο σώμα τους,καλούνται να το υπηρετήσουν ,για να μην αθετήσουν το λόγο τους στο Κοινωνικό Έκτρωμα που επιβάλλει το ψέμα την απατηλή ψευδαίσθηση του είναι μας.
Αναμνήσεις πηγαινοέρχονται και σα γαιτανάκι στριφογυρίζουν στο μυαλό μου αδιάψευστοι μάρτυρες των ωραίων αθώων παιδικών μου χρόνων.
Τι να πρωτοσκεφτώ τι να πρωτοπω?
Ακόμα και τώρα που σας διηγούμαι όλα αυτά ,περνούν σα σκηνή από ταινία.
Χρώματα πολύχρωμα ,λογιών λογιών λουλούδια και οσμές από μαθητικά χρόνια ,έρχονται και κάθονται στη μνήμη μου,αργά νωχελικά ,λες και θέλουν να αφήσουν το αποτύπωμά τους για πάντα.
Εικόνες από σπίτια όμορφα περιποιημένα ,πολλές φορές όταν πλησιάζαν και οι γιορτές φρεσκοβαμμένα ,οι αυλές περιποιημένες ,ασβεστωμένες ,δηλώνοντας την καθαριότητα της νοικοκυράς καθώς και την καθαρή τους ψυχή.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου