Ας μη θέτουμε τους εαυτούς μας και τους παραλληλίζουμε με το γιοφύρι της Άρτας,με το θρύλο ,που έπρεπε να θυσιαστεί η γυναίκα του πρωτομάστορα ,για να στεριώσει.

Ας γίνουμε εμείς τα θεμέλια ,οι ψυχές μας,οι στροφές που θα πάρει το μυαλό μας,για να αντέξει και να επιδιώξει να καταφέρει,την επιστέγαση και τη συμβολή και συμβουλή τωνδικών μας ,πρωτομαστόρων,πρωτεργατών,της ειλικρίνειας και του σεβασμού ,απέναντι στο συνάνθρωπό μας.

Δε χρειάζεται να θυσιαστεί κανένας ,για να καταφέρουμε να δεισδύσουμε στα άδυτα της ψυχής μας,να τη θρέψουμε και να την αναθρέψουμε με αγάπη ,στοργή και κυρίως με νοιάξιμο και ενδιαφέρον.

Θυςία δε θα απαιτήσουμε απο κανέναν και για τίποτα,απ τη στιγμή που εμείς οι ΄διιοι θα καταφέρουμε να αποσπάπσουμε τα λάθος προσκείμενα κομμάτια του εαυτού μας και να τα διώξουμε όσο το δυνατον μακρύτερα και απληςίαστα ,απ τα δικά μας ευπαθή και επιρρεπή ,παρομοίως.

Του καθενός το γιοφύρι,ας χτιστέι και ας θεμελιωθεί με εργαςίες,κόπους,μόχθους ,ποτέ θυςίες και αναλήψεις άλλων,όσο αφορά τις ευθύνεις και τις προδιαγραφές που θα πρεπε να υπόκειται και να συντελεί του καθενος το στέριωμα ,η βάση και κατ επέκτασιν και του καθενος η απόλαυση ζωής.

'Οταν αναλογιστούμε πως οι θυςίες δεν είναι πάντα απαραίτητες και πως μόνοι μας πρέπει να καταφέρουμε να νικήσουμε τους δικούς μας φόβους και τρομοκρατικές κινήσεις που αφήνουμε,επιτρέπουμε ,τους άλλους,να καταφέρουν εναντίον μας ,τότε και μονο τότε,,θα απαλλαγούμε και θα νοωσουμε ελεύθεροι και απεγκλωβισμένοι απ τα δεσμά μας.

Εκείνα τα δεσμά,που άλλοι φρόντισαν και μας εγκλώβισαν ,αλλά τώρα εμείς με θάρρος ,τόλμη και αντρεία στην ψυχή μας,θα επιδιώξουμε τη δικη μας απελευθέρωση και ιδεών και στάσης ζωής.